Het wordt niet altijd evenzeer gewaardeerd wanneer mensen hun eigen weg inslaan en hun eigen oordeel vellen over de stand van zaken. Soms werkt het ronduit irritatie op bij wetenschappers en hun navolgers wanneer iemand er een andere mening op nahoudt dan wat ‘de wetenschap’ over een onderwerp naar voren schuift als de correcte mening, bijvoorbeeld in de discussie omtrent klimaatwetenschappen.
Ik begrijp van mijn kant heel goed dat wetenschappers het maar niets vinden dat mensen er op dit punt hun eigen meningen op na houden, waarom ze het zo gemakkelijk dom of zelfs infantiel noemen om dat te doen, en dat ze het gevoel kunnen krijgen tegen een muur te praten. Maar ik zou hier graag iets tegenover plaatsen dat het geloof in het eigen oordeel, alsmede de reden dat de meesten hier van afzien, in een ander licht plaatst.
Dat het leeuwendeel van de bevolking met betrekking tot het klimaat denkt van “Ja, het zal allemaal wel, maar de hemel valt vooralsnog niet op mijn dak!?” zal de reden zijn waarom er zo weinig gebeurt en iedereen die de gelegenheid krijgt te verslinden zal dit dan ook achteloos blijven doen, omdat het kan. Zoiets als uit macht der gewoonte de auto nemen om een afstand te overbruggen die gemakkelijk te fietsen is. Of naar de sportschool rijden in de auto om daar een uur te gaan spinnen.
“Je zult moeten leren accepteren.”
Een persoonlijke ervaring, wel met een wetenschappelijk kantlijntje, laat mij anders naar deze zaken kijken. Ik heb ooit een ongeval gehad met 2 gebroken ruggenwervels en een paraplegie als gevolg. Daar heb ik 1 jaar extern mee moeten/kunnen revalideren, tijdens deze revalidatie zei de aan mij toegewezen therapeut heel overtuigend dat ik er vanuit moest gaan nooit meer uit die rolstoel te komen. Toen ik de vraag stelde waar die wijsheid vandaan komt, ik heb toevallig dezelfde boeken gelezen waar jij therapeut mee geworden bent. Ik zie daar niet wat jij ziet. Waarom zeg je dit?
Het antwoord was nogal geringschattend zo van daar heb je weer zo eentje!? “Wij doen dit al meer dan 30 jaar en we hebben voldoende ervaring, cijfers en vergelijkbare gevallen. We hebben je CT scans etc. bekeken en daarmee kunnen we een beeld vormen en beoordelen dat de mate van beschadiging aan het ruggenmerg met alle waarschijnlijkheid nooit meer goed gaat komen. Dus doe jezelf een plezier en stel je verwachtingspatroon bij en accepteer dat je in die stoel blijft en zult moeten verhuizen naar een aangepaste woning etc.” Mijn mentale strijdlust en stijfkoppigheid baarde hun dus zorgen en moest daarvoor ook regelmatig in gesprek met de afdelingspsycholoog. Die zei dat als ik mijn denkpatroon niet bijstelde ik mentaal in een diep zwart gat zou vallen. “Je zult moeten leren accepteren.” Ik heb telkens weer opnieuw gevraagd of zij misschien een kristallen bol heeft waarin ze dat kon zien.
Volgens de professionals van die kliniek was ik een betweter met een dikke plank voor de kop. Hun analyse staat niet ter discussie.
Lang verhaal kort, ik heb altijd geweigerd hun advies te accepteren aan te nemen en naast de rolstoeltraining mijn eigen gang gegaan in mijn eigen geloof. 1 jaar lang met bloed, zweet en tranen als een debiel gewerkt en getraind ook op de gang met krukken op en af naar de kantine. Nog nooit zo hard van mijn leven gewerkt als dat jaar. Na dat jaar ben ik ondanks alles naar buiten gelopen, niet 100% maar voldoende hersteld en sinds die tijd geen rolstoel meer aangeraakt. Volgens hun expertise en gemiddelde cijfers is alles wat na 1 jaar niet aan mobiliteit terug is gewonnen permanent weg. Ondanks heeft mijn herstel zich over een periode van 3 jaar tijd zelfs nog verbeterd van rolstoel naar looprek naar rollator naar krukken en is het uiteindelijk bij 1 enkel-voet-orthese gebleven en loop en fiets weer vrij rond.
Ik kan alleen voor mezelf spreken, maar stel wel eens de vraag voor hoeveel mensen geldt dit wel. Die wel geluisterd en geaccepteerd hebben en daarom maar zijn blijven zitten.
Tijdens het laatste terugkoppelingsgesprek complimenteerde de revalidatiearts mij met het bereikte resultaat en zei: “Wie had dit kunnen denken, tja je bent ook een sportmannetje he!? En dat kan niet iedereen zeggen.” Ik heb verder maar gezwegen en gedacht “Denk liever eens terug aan je eigen eerdere woorden.” Verder maar hartelijk bedankt voor de geboden gelegenheid en de goede zorg. Met de therapeut heb ik nooit meer terugkoppeling gehad, die heeft zijn ongelijk nooit onderkend en was liever ontwijkend en blij dat ik weg was.
Had ik hun advies gevolgd en geaccepteerd dan was ik blijven zitten en zou nu in een aangepaste woning zittend op en af rollen. Ik kan alleen voor mezelf spreken, maar stel wel eens de vraag voor hoeveel mensen geldt dit wel. Die wel geluisterd en geaccepteerd hebben en daarom maar zijn blijven zitten. Maar goed dat is niet mijn pakkie-an.
Doordenkende over het gebeuren zit er ook een bepaalde politieke correctheid aan deze aanpak van de revalidatiekliniek die ik ook wel begrijpen kan. Ook een wetenschap in een weg van gemiddelden die de weg van de minste weerstand volgt. De revalidant krijgt financieel technisch 1 jaar de tijd van de verzekering in zulke accommodatie en daarna ben je thuis op jezelf aangewezen. Dus de therapeut en de revalidant krijgen zo de gelegenheid en dus ook de opdracht om in 1 jaar tijd eruit te halen wat er nog inzit. Dus het primaire doel is iemand z.s.m. klaar te stomen en te leren leven in een rolstoel en niet om iemand eruit te krijgen. Enzo om zichzelf als professional in bescherming te nemen wordt je in zo’n kliniek op het ergste voorbereid en wordt in zulk geval nooit gezegd dit komt misschien wel goed. Zouden ze dit wel doen en lukt dat achteraf alsnog niet omdat jezelf de inzet daarvoor mist dan hebben ze dit wel gezegd en dan vallen daar weer de klappen. Ze praten hun mondje daar echt niet voorbij en wordt je niet wijzer gemaakt dan je bent. Er kan veel meer maar met hun eigen hachje te redden wordt er quasi liever gedemotiveerd.
Het kleine stukje geloof is waarschijnlijk de kracht van het placebo effect geweest, mind over matter.
Dit is zijn dus de 2 kanten van de medaille van de (in dit geval medische) wetenschap. En ik heb inderdaad erg veel geluk gehad met een fit sportmannetje te zijn met een ‘No pain, no gain’ attitude. En zich ooit heeft verdiept in fysiologie en anatomie en daarmee mijn eigen denkbeeld en geloof ontwikkeld waar ik aan vastgehouden heb. En ik ben eruit gekomen met de wetenschap en door te kunnen visualiseren: wat gebeurt daar allemaal in mijn lichaam, hoe krijg ik en houd ik dit fysiek en mentaal aan de praat. Het kleine stukje geloof is waarschijnlijk de kracht van het placebo effect geweest, mind over matter. Opnieuw leren lopen is mind over matter.
Ik geloof 100% in de wetenschap maar in de ruime zin niet altijd in door wie en hoe het wordt toegepast en welke daarnaast nog erbij gehaald of weggelaten wordt als middel om het doel te heiligen.
Ik treed maar zelden naar buiten met dit verhaal en deze ervaringen. Niemand wil het horen en bijna niemand snapt het. Dat is gelul in de ruimte en iets voor mij alleen en houd het dan ook liever bij mezelf. En ook de reden waarom ik gematigder en minder oordelend naar de wereld kijk vooral met betrekking op wat is echt belangrijk. Met veel werk en inzet het verlies terugwinnen van iets wat iedereen als vanzelfsprekend ervaart is waarom ik nu liever fiets en of loop dan als een idioot zittend auto rijdt. Ik heb dan wel een auto, maar slechts voor uiterste noodzaak. Rijdt voor minder dan 100 liter brandstof per jaar. Eerlijkheid gebied dat ik het niet doe voor het milieu dat is leuke bijkomstigheid. Ik doe het niet omdat ik blij ben weer te kunnen lopen en fietsen en daar wil ik van genieten.
Het is mens eigen denk ik en voor het klimaat zal hetzelfde gelden. Dat eerst echt ongeluk ervaren moet worden, dus echt naar de kloten gaan om echt geluk en waardering terug te kunnen vinden. Althans zo heb ik het geluk bij ongeluk zelf ervaren.
