★★★★☆
Onlangs zag ik de film Babylon bij de première in de grote zaal van Tuschinski. Wat een beleving!
Wat een film. Wat ik van tevoren nog niet wist, is dat dit de al even muzikale opvolger is van de musical La La Land, die ik eveneens zeer kon waarderen, van dezelfde regisseur: Damien Chazelle. De ene muziekscène volgt de andere, als een lange aaneenschakeling van videoclips, met nauwelijks momenten om tot rust te komen, want deze film gunt je geen rust.
Het is een muziekfilm, en het verhaal speelt zich af rondom een daarvoor geschikte setting: een extravagant feest in het Hollywood van de roaring twenties, met veel drugs en vrouwen, en twee extravagante sterren: Een oude bekende ster, tegen het einde van zijn carrière, gespeeld door Brad Pitt, en een nog opkomende ster die juist van plan is door te breken, gespeeld door de prachtige Margot Robbie, wiens aanblik alleen al genoeg reden is om deze film te zien. Ze zet de toon van de film al gelijk zet in haar introductiescène als haar karakter zegt:
“Honey, you don’t become a star: you either are one or aint. I am.”
Dat Brad Pitt en Margot Robbie een uitstekende combinatie vormen hebben we laatst nog kunnen zien in Once Upon a Time… in Hollywood. Wat dat betreft voelt dit ook wel een heel klein beetje als een vervolg op die film. Een klein beetje, want zo ontzettend verschillend als deze films zijn, ze gaan beide over showbizz en het maken van films, ze leveren commentaar op de industrie, het zijn beide hommages en liefdesbetogingen aan de kunstvorm, en hebben hier en daar wat interessante opmerkingen te maken omtrent de betekenis van het maken van films.
Wat direct opvalt zijn de scherpe dialogen en de prikkelende humor die deze film zo’n succes maken. Brad Pitt wordt geïntroduceerd als een slecht-Italiaans-sprekende Amerikaan, wat een knipoog lijkt te zijn naar de legendarische scène in Inglorious Bastards waarin de door Pitt gespeelde undercover agent erg gemakkelijk door de mand valt in zijn rol als Italiaan. (Bonjourno.)
Muziek, grappen en scherpe dialogen volgens elkaar in zeer hoog tempo en met zeer veel energie op – en dat is misschien nog wel de meest kenmerkende eigenschap van deze film: tegelijkertijd het grootste pluspunt als ook het grootste minpunt: het is een behoorlijke uitputtingsslag.
“The things he would do for money!”
Als ik deze film een ‘lange aaneenschakeling van videoclips’ noem, dan ligt daarbij de nadruk op lang. De speeltijd van drie en een half uur is tegenwoordig geen uitzondering meer, maar hier lijkt deze lengte ook nog eens voor een specifiek doeleinde te worden gebruikt: om u als kijker moe te maken. Om u af te matten, en niet voor niets: want als gevolg van die afmatting is de film gemakkelijker in staat emoties op te wekken. De uitputting heeft de functie u ontvankelijker te maken voor de intense emoties waar deze film om draait.
Je moet er maar van houden: Met de ene intensieve scène na de andere zweept deze film je op waardoor je geen rust krijgt. Dit is geen intellectuele film maar een film die je meeneemt op avontuur door direct tot je lichaam te spreken. Dat wordt nog wel het meest treffend uitgedrukt in een scène waarin de actrice haar lichaam zodanig onder controle heeft dat ze op commando
Dat is wat deze film met de kijker doet: het laat je emoties voelen, op commando.
En dat is tegelijkertijd waarom dit geen perfecte film is. De denderende opwinding die je tijdens het kijken ervaart, die nu juist de essentie van deze film is, is niet de beste emotie die er is. Juist die rustige elementen die film in het algemeen zo’n goede kunstvorm maken, ontbreken hier volledig. Dit is één en al drukte, één en al intensief feest, één fantastische rollercoaster ride, met de voor- en nadelen van dien.
Gaat dat zien, maar zorg dat je genoeg energie meeneemt, of het zou je wel eens te veel kunnen worden.
★★★★☆
Lees verder
Noten
Lees meer over deze film op: IMDB